Późniejsze wzgórze katedralne w Tartu, położone nad rzeką Emajõgi było prawdopodobnie od najdawniejszych czasów jedną z dużych twierdz pogańskich Estów. Zostało zniszczone w 1224 przez chrześcijańskich najeźdźców z Liwonii. Przypuszczalnie w II poł. XIII wieku rozpoczęto budowę gotyckiej katedry po północnej stronie wzgórza katedralnego. Otaczał ją cmentarz i domy członków kapituły katedralnej. Katedrę poświęcono św. Apostołom Piotrowi i Pawłowi, patronom miasta Tartu. Katedra stała się głównym kościołem diecezji w Tartu i jedną z największych budowli sakralnych Europy wschodniej. Katedra była pierwotnie bazyliką. Później dobudowano do niej trzynawowe prezbiterium i zmieniono założenie na kościół salowy. W połowie lat 20 XVI wieku do Tartu dotarła reformacja. 10 stycznia 1525 katedra została dotkliwie zniszczona w wyniku rewolty ikonoklastów. W następnych latach świątynia podupadała coraz bardziej. Po deportacji do Rosji ostatniego katolickiego biskupa Tartu, Hermanna II Wesela, katedra została ostatecznie porzucona. W latach 1558–1583 podczas wojen inflanckich między państwem polsko-litewskim a Szwecją, Danią i Carstwem Rosyjskim o ziemie zakonu inflanckiego oddziały rosyjskie zniszczyły Tartu. Kiedy w 1582 miasto przypadło Rzeczpospolitej Obojga Narodów, nowi katoliccy władcy planowali odbudowę katedry. Po kolejnej wojnie polsko-szwedzkiej (1600–1611) trzeba było jednak zrezygnować z tych planów. Pożar w 1624 dopełnił dzieła zniszczenia katedry. W 1629 Tartu dostało się w ręce Szwedów, którzy nie wykazywali większego zainteresowania losami zrujnowanej katedry.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz