Palmyra – starożytne miasto w środkowej Syrii, założone w oazie w północnej części Pustyni Syryjskiej u podnóża masywu Dżabal Abu Rudżmajn, ok. 215 km na północny wschód od Damaszku. Pierwsze ślady osadnictwa pochodzą z neolitu (ok. 2 tys. lat p.n.e.). Z XIX wieku p.n.e. pochodzą pierwsze wzmianki na glinianych tabliczkach, w których oaza palmyreńska określana jest jako Tadmur. Nazwa ta jest wzmiankowana również w Starym Testamencie, w związku z miejscem na pustkowiu, gdzie Salomon prowadził prace budowlane. W tym okresie zamieszkiwały ją plemiona semickie, posługujące się językiem aramejskim, później pojawiły się koczownicze plemiona arabskie. Ich asymilacja umożliwiła otwarcie dróg handlowych między Mezopotamią a wybrzeżem Morza Śródziemnego, zamiast dłuższej trasy wzdłuż doliny Eufratu. Od II wieku p.n.e. przez Tadmur przebiegała południowa odnoga jedwabnego szlaku. Obecnie Palmyra stanowi jeden z najważniejszych i największych na świecie kompleksów wykopalisk (pow. ok. 50 ha). Dzięki systematycznym pracom brytyjskich, francuskich, niemieckich, szwajcarskich, a od maja 1959 także polskich archeologów, odsłonięto m.in. ruiny budowli z czasów świetności miasta, łączące w sobie elementy sztuki hellenistycznej z rdzenną tradycją aramejską, a także pozostałości tzw. obozu Dioklecjana. Polskie prace archeologiczne trwają nadal. Jest to też obszar wystepowania wielu zabytków antycznych. Np. Wielki Tetrapylon w Palmyrii to monumentalna brama o 4 wejściach. Tetrapylon ustawiano zazwyczaj w miastach na skrzyżowaniu głównych arterii lub na forum.
ciekawe. :)
OdpowiedzUsuńfacet na znaczkach też ;)))