1034. Francja

Arles to nie tylko nazwa miasta, ale również największej gminy we Francji znajdującej się w departamencie Bouches-du-Rhone, w regionie Prowansja-Alpy-Lazurowe Wybrzeże. Otoczony przez rzekę Rodan, naturalny park krajobrazowy Camargue i pasmem górskim Alpille, Arles stanowi rodzaj wyspy w tym naturalnym i trochę dzikim krajobrazie południowo-wschodniej Francji. Nazwa Arles wywodzi się od słowa celtyckiego Arelate oznaczającego miejsce znajdujące się nad stawem a to z uwagi na bagniste tereny otaczające miasto. Historia Arles sięga siódmego wieku p.n.e, kiedy to miasto było siedziba Celtów. Następnie zostało podbite przez Greków, by w 46 roku stać się jedną z ważniejszych kolonii rzymskich. Zabytki, które pozostały po panowaniu rzymskim przez wieki zostały w niewielkim stopniu zniszczone, co jest wyjątkiem wśród pozostałych dawnych kolonii rzymskich w Prowansji. W czwartym wieku Arles ponownie przeżywało swój złoty okres za panowania imperatora Constantina kiedy to powstały romańskie budowle takie jak termy i nekropolia Alyscamps . Arles jest również jednym z trzech miejsc, z którego ruszają pielgrzymki do Santiago de Compostelo i jest miastem związanym z twórczością słynnego malarza francuskiego Van Gogha. W 1981 roku na liście dziedzictwa UNESCO znalazły się mury, Forum z kryptoportykami, Teatr rzymski, Amfiteatr, Cyrk rzymski, kościół Świetego Trofima (Saint-Trophime), kościół Świętego Jana z Moustiers (Saint Jean de Moustiers) i Opactwo romańskie w Montmajour. Areny w Arles inaczej zwane amfiteatrem rzymskim zostały wybudowane między 80 a 90 rokiem naszej ery. Należy on do najważniejszego obiektu dawnej kolonii rzymskiej, który mimo upływu lat można nadal podziwiać. Jego architektura była sciśle związana z przeznaczeniem budynku. W amfiteatrze, bowiem odbywały się wydarzenia gromadzące tłumy widzów i rzesze uczestników. Rzymscy inżynierowie wybudowali amfiteatr na wzgórzu Hauture. W tym celu musieli zburzyć mury obronne imperatora Augusta skonstruowane wiek wcześniej. Areny były wzorowane na Rzymskim Coloseum : system ewakuacyjny oparty na licznych korytarzach prowadzących do wyjścia, scena główna o eliptycznym kształcie otoczona widownią, arkady umieszczone na dwóch poziomach (razem mające 136 metrów długości). Amfiteatr mógł pomiescić nawet 25000 widzów. Na początku czwartego wieku, Cesarz Konstanty świętował w amfiteatrze narodziny swego pierworodnego przedstawieniami walk i łowiectwa. Pod koniec czwartego wieku, Areny musiały sprostać czasom wojen. Amfiteatr został przekształcony w fortyfikację miejską z czterema wieżami, w której schronienie znalazło 200 mieszkańców. Przez kolejne wieki znaczenie amfiteatru malało, aż do 1830 roku, kiedy to zaorganizowano na jego arenie święto z okazji zwycięstwa nad Algerią. To w efekcie dramatyczne wydarzenie, jeszcze raz przypomniało złowrogie znaczenie amfiteatru - temu świadkowi zarazem wielkich i jak i tragicznych scen. Dzisiaj amfiteatr rzymski jest najczęściej i najchętniej odwiedzanym miejscem. To tu właśnie odbywają się pokazy walki byków, prezentowane sa muzyczne spektakle. Co tydzień entuzjaści antyku rekonstruuja na arenie amfiteatru walki gladiatorów. Teatr antyczny w Arles został wybudowany pod koniec pierwszego wieku p.n.e za panowania imperatora Augusta, zaraz po utworzeniu kolonii rzymskiej. Jego budowa trwała prawie 20 lat. Skonstruowany z kamienia, na planie kwadratu był jedną z pierwszych takich budowli w antycznym świecie. W przeciwieństwie do amfiteatru i cyrku, teatr był miejscem spotkań widzów o wyższych aspiracjach i pragnących obcowania z ambitniejszą sztuką. Grano tu między innymi : tragedie, komedie, pantomimę rzymską albo grecką. Teatr był płatny. Jedynie w święta ku czci jakiegoś bóstwa bezpłatne sztuki stawały sie rozrywką szerszej poubliczności. W przeciwieństwie do teatrów greckich dedykowanych bogowi Diozizosowi, teatr w Arles został wybudowany w hołdzie Apollu, któremu August pomysłodawca przedsięwzięcia oddawał szczególna cześć. Między końcem szóstego, a początkiem ósmego wieku jedna z pozostałych ścian teatru stała się częścią muru obronnego okalającego miasto z dominująca nad nim tak zwaną Wieżą Rolanda. Wokół murów zaczęły powstawać ulice, domy i instytucje religijne jak zakon jezuicki.