Starożytny Korynt zawdzięczał swoje bogactwo położeniu na wąskim przesmyku rozdzielającym zatoki Soryńską i Koryncką. Tędy wiódł najkrótszy szlak handlowy łączący wschodnią część basenu Morza Śródziemnego z Adriatykiem i Italią. Transport towarów opłacał się nawet wówczas, gdy nie istniał jeszcze kanał. Miasto, założone w epoce neolitu, zburzyli Rzymianie w 146 roku p.n.e., po czym w sto lat później je odbudowali. Pod władzą Rzymu miało 750 tysięcy mieszkańców i zyskało sławę siedliska rozpusty, za co potępiał je w swych kazaniach św. Paweł z Tarsu. Wykopaliska potwierdziły ogrom zabudowy, zniszczonej w czasach bizantyjskich przez trzęsienie ziemi. Ruiny Koryntu są pozostałością największej Rzymskiej aglomeracji na terenie Grecji. Świątynia Apollina to najbardziej imponująca budowla dolnego miasta z monumentalnymi schodami. Była jedną z nielicznych, jakie Rzymianie pozostawili w trakcie przebudowy miasta w 44 roku p.n.e. Dorycka świątynia na Wzgórzu Świątynnym była drugą monumentalną budowlą jaką wzniesiono w tym miejscu. Była ona zapewne poświęcona Apollinowi Pythiosowi i posiadała jedynie cellę bez kolumnady. Jej dach – prawdopodobnie dwuspadowy – pokrywały prymitywne dachówki o łącznej wadze ok. 16 ton. Ok. 580 roku stara świątynia spłonęła, a niedługo potem rozpoczęto budowę nowego przybytku, którego powstanie datowane jest obecnie na lata między 570 a 540 rok n.e. Nowa świątynia posiadała peristazę o 15 kolumnach na dłuższym i 6 na krótszym boku (do dziś zachowało się siedem kolumn). Świątynia Apollina prezentuje w pełni rozwinięty porządek dorycki, a jej forma wywarła ogromny wpływ na najsłynniejsze budowle wznoszone w VI wieku, m. in. przybytku Ateny na ateńskiej Akropolis i świątyni Apollina w Delfach. Również Iktinos, architekt Partenonu, wykorzystał w swoim projekcie niektóre rozwiązania korynckie.
Świetna!
OdpowiedzUsuń